αιωνιότητα

Η άπειρα χρονική –δίχως αρχή και τέλος– διάρκεια. Η έννοια της α. συνδέθηκε κατά καιρούς με την έννοια του θεού, του κόσμου, της ύλης κλπ. Την α. του κόσμου δέχονταν οι προσωκρατικοί, ο Αριστοτέλης, οι πανθεϊστές κ.ά. Ο Πλάτων θεωρούσε τις ιδέες ως αιώνια όντα. Ο Σπινόζα θεωρούσε την α. βασικό στοιχείο της εξωχρονικής ύπαρξης του απόλυτου όντος ή της ουσίας. Για τον Καντ αιώνιο είναι το πράγμα καθ’ εαυτό.

* * *

η (Α αἰωνιότης) [αἰώνιος]

η χωρίς αρχή και τέλος διάρκεια, το να είναι κανείς αιώνιος

νεοελλ.

(φιλοσ.) το εκτός χρόνου, το υπέρχρονο, αυτό που δεν έχει αρχή και τέλος στον χρόνο, αμετάβλητο, άφθαρτο

αναφέρεται κυρίως στον Θεό.